Anneciğim,
Sensiz tam dört yıl geçti…
Hangi şiirle anlatayım yokluğunu,
Hangi kelimeyle çizeyim acını bilemiyorum.
Gözlerim hep seni arıyor,
Kalbim hep senin sıcaklığını özlüyor.
Ben daha çocuk gibiyken,
Senin kollarına muhtaçken,
Ansızın çekip gittin benden.
Ardında büyük bir sessizlik,
Hiç kapanmayan bir boşluk bıraktın.
Derler ya: “Ana gibi yar olmaz.”
Gerçekten öyleymiş…
Senden sonra hiçbir şey aynı olmadı,
Hiçbir gülüş içimi tam doldurmadı,
Hiçbir sevgi kalbimdeki yarayı kapatmadı.
Dört yıl boyunca çok şey öğrendim,
Ama hepsini sensiz öğrendim.
Büyüdüm, ama eksik büyüdüm.
Senin öğütlerini, dualarını, şefkatini araya araya yaşadım.
Bazen güçlü görünmeye çalıştım,
Ama içimde hep kocaman bir özlem vardı.
Her 21 Eylül geldiğinde,
Yüreğim yeniden sızlıyor,
İçimdeki hasret yeniden tazeleniyor.
Sen yanımda olsaydın,
Hayat daha kolay olurdu, biliyorum.
Ama şimdi tek tesellim,
Rabbimin seni rahmetiyle kuşattığını bilmek.
Biz senden razıydık anne,
Rabbim de senden razı olsun inşallah.
Ruhun şad, mekânın cennet olsun…
Sensiz geçen dört koca yılın ardından,
Hâlâ kalbimin en derin yerindesin.
Hiçbir zaman unutulmayacaksın…
MEHMET YETEK | 21 Eylül 2021 | HATAY / REYHANLI
Yorumlar
Yorum Gönder